Kader Attia، آشوب + تعمیر = جهان، 2014
مجسمه سازی. آینه، سیم فلزی
Installationsansicht, Sacrifice and Harmony, MMK, Frankfurt, 2016
با حسن نیت از هنرمند و Galleria Continua
عکس: اکسل اشنایدر

کادر آتیا در سال 1970 به دنیا آمد و در حومه پاریس و الجزایر بزرگ شد.
او شیوه ای پویا ایجاد کرده است که زیبایی شناسی و اخلاق فرهنگ های مختلف را بازتاب می دهد و مفهوم تعمیر به عنوان ثابتی در سرشت انسانی که جهان غربی و غیر غربی همواره دیدگاه های متضادی درباره آن داشته اند.
ما از او تشکر می کنیم که سخاوتمندانه به ما اجازه داد از Chaos + Repair= Universe به عنوان آرم AfricaS، Tra(N)s-formations استفاده کنیم.

---

کریستیانو روچی: 
ما این "پنجره" را در Geographies of Psychoanalysis داریم که، همانطور که می دانید، به دنبال ترسیم نقشه ای از روان بر اساس پیوندهای متقابل و تعاملات ایجاد شده توسط فرهنگ هایی است که حتی از خاستگاه روانکاوی دور هستند، و مسائل پیچیده ای را بررسی می کند که بیان متفاوتی در فرهنگ های مختلف پیدا می کند. واقعیت ها، به گونه ای که نمای کلی از روانکاوی و مضامین روانکاوی ارائه شود. اکنون، فکر می‌کنم منصفانه است که شما را به‌عنوان «مرد عمل» توصیف کنیم، بنابراین فکر می‌کنید چقدر برای حمایت از ایجاد و پرورش تحولات نهایی مفید و مهم است؟  

پدر موسی: 
این مهم است، همچنین به ما به عنوان آفریقایی کمک می کند تا در مورد خود فکر کنیم. کجا هستیم، از کجا آمده ایم، به کجا می خواهیم برویم و چه آینده ای برای آفریقا و جوانان خود می خواهیم. فکر کردن به آینده و آنچه تاکنون بوده است. حداقل اینکه چه جنبه ای از گذشته ارزش حفظ دارد یا ندارد. چه چیزی باید حفظ شود و در عوض چه چیزی برای ما مفید یا حتی مضر بوده است. به عبارت دیگر، به جای کمک به ما برای حرکت رو به جلو، چیزی که ما را در حالت سکون نگه داشته یا حتی ما را به عقب برده است. بنابراین، به نظر من، تأمل در هر جنبه و از هر زاویه ممکن که ممکن است به ما کمک کند مفید است. برای من، هر تأملی که ایجاد می شود، صرف نظر از منبع یا ماهیت آن، نشان دهنده یک محرک مفید و قانع کننده به سمت عمل است.  

کریستیانو روچی: 
خوب، این جالب ترین است و من خوشحالم که آن را می شنوم. از آنجا که می دانید، گاهی اوقات به نظر می رسد که بین انجام دادن و تفکر در مورد چیزهای خاص فاصله بسیار زیادی وجود دارد. بنابراین، گاهی اوقات من نیز تعجب می کنم که تا چه حد می توان یک پل واقعی و معنادار بین فکر و عمل ایجاد کرد.

پدر موسی:
خوب، چه کسی می داند؟ اما چیزی که به نظر من بسیار مضر است، و نه تنها برای ما به عنوان آفریقایی، این واقعیت است که لهجه بیش از هر چیز بر انجام دادن به جای تفکر قرار گرفته است. زیرا اگر به گسترش فکر ادامه ندهیم، انجام دادن در نهایت به خودی خود فرو می‌رود و خطر تکرار اشتباهات گذشته را خواهیم داشت. اما اگر فرآیند فکری، از دیدگاه‌های مختلف، در اطراف همه جنبه‌های زندگی زن و مرد وجود داشته باشد، آنگاه اندیشه به ایجاد مسیرها و افق‌های جدید برای چارچوب‌بندی کنش کمک می‌کند. انجام دادن باید ترجمه فکر باشد، نه برعکس.

کریستیانو روچی: 
در واقع، بله. بنابراین، یک روش درهم تنیده و cogitandi. 

پدر موسی:
خوب بله، بله.

کریستیانو روچی: 
یک سوال کلی‌تر که باید از شما بپرسم این است: چندین محقق اشاره کرده‌اند که کشورهای مدرن پسااستعماری می‌توانند در نهایت شبیه نسخه دوم یک کشور بزرگ اروپایی شوند و در نتیجه به یک زمین ایده‌آل برای تحقق اهداف اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی آن تبدیل شوند. این ادعایی است که توسط محققی مانند چاترجی مطرح شده است. شما چی فکر میکنید؟ شما چنین ادعایی را چگونه تفسیر می کنید؟ تا چه حد با این دیدگاه موافقید؟

پدر موسی: 
خوب، من اساساً با آن موافقم. این مورد در بسیاری از مناطق آفریقا وجود داشته است. دولت‌های مدرنی که پس از استقلال تأسیس شدند، استقلال فیزیکی، سیاسی، فرهنگی یا اقتصادی نداشتند. سیستم کلی هنوز قبل از استعمار است، منظور من سیستمی است که توسط استعمارگران ایجاد شده است. در واقع فرمانداران جدید یا طبقه به اصطلاح روشنفکر این کشورها یا در مستعمرات و یا در کشورهای استعمارگر تحصیل می کردند، زیرا استعمار شدگان به فرانسه، بریتانیای کبیر یا جاهای دیگر رفتند و در آنجا با سیستم اروپایی آشنا شدند. بنابراین، بر خلاف مبلغان مبلغ، در بدو ورود به جای «جستجو» بودند. می دانید، پاپ ها، یا حداقل برخی از آنها، می گفتند: "شما باید انجیل را پرورش دهید. شما نباید به سادگی مدل لاتین را همانطور که هست منتقل کنید، باید آن را در ..."

این کار در حوزه های سیاسی و اقتصادی کشورهایی که جدید بودند یا در نهایت از استعمار رهایی یافته بودند انجام نمی شد. آنها هر دو نظام سیاسی و اقتصادی کشور استعمارگر را حفظ کردند و سعی کردند تا جایی که می توانند غرب و اروپا را تقلید، جذب یا شبیه کنند و ریشه های خود را فراموش کردند، منظورم فرهنگ، سنت ها و ذهنیت خود و همه چیز است. از عادات و آداب و رسومی که برای ساختن یک الگوی جدید اقتصادی، سیاسی و آموزشی مفید است.

حتی مدارس ما و برنامه های درسی آنها از یک مدل اروپایی پیروی می کنند. در بسیاری از کشورهای آفریقایی، تاریخ اروپا مطالعه می شود در حالی که آموزش تاریخ آفریقا وجود ندارد. جوانان کشورهای فرانسوی زبان کل تاریخ فرانسه را می دانند، اما فرهنگ کشور خود را نه. به این معنا، ادامه یافته است، استعمار در زمان واقعی، با کنترل از راه دور یا از راه دور است. شکل فرهنگی، اقتصادی و سیاسی استعمار. درست است که ممکن است دیگر هیچ حاکم یا حاکم اروپایی شخصاً وجود نداشته باشد، اما همچنان این زبان و مدل های سیاسی-اقتصادی آنهاست که حکومت می کند. 

کریستیانو روچی: 
من می بینم، خوب، غیرقابل انکار باید برخی از عوامل اقتصادی زیربنایی در این مورد وجود داشته باشد، اما نمی دانم که آیا من و شما ممکن است این موضوع را از منظر روانکاوی (که به من و ما بسیار علاقه مند است) بررسی کنیم. آیا می توانم از شما بپرسم که به نظر شما چرا این… اجازه دهید آن را روان جمعی آفریقایی بنامیم تا این حد توسط روان غربی نفوذ کرده است؟

پدر موسی: 
زیرا برای قرن ها به مردم آفریقا گفته می شد: "شما رهایی یافته اید، توسعه یافته اید، ... اگر در غرب زندگی می کنید، اگر سبک های لباس پوشیدن غربی را اتخاذ می کنید، اگر می توانید از فیلسوفان غربی استناد کنید یا از زبان بیاموزید. ..."

بنابراین، تلاش مردم آفریقا برای غربی بودن وجود دارد. من به عنوان یک کشیش، جنبه مذهبی آن را در شیوه کاتولیک یا آنگلیکان بودن آنها می بینم. در آفریقا، مردم هر یکشنبه در مراسم عشای ربانی شرکت می کنند، اما پس از آن می روند و آداب و رسوم سنتی خود را انجام می دهند. بنابراین، این واقعیت که در کلیسا با لباس غربی پوشیده شده است، می گوید: "می بینید، من هم به سطح شما رسیده ام، مانند شما شده ام، بالاخره رهایی یافته ام، توسعه یافته ام، من رشد کرده ام. مدرن، من دیگر باستانی نیستم و غیره. اما من همچنان با انجام آداب و رسوم خود، درست مانند اجدادم، به ریشه های خود پایبندم.

بنابراین، این جنبه ماندگار وجود دارد، اما واقعیت این است که در سطح فلسفی، بلکه در جنبه‌های مختلف سطح فرهنگی، آفریقایی‌ها ترجیح داده‌اند به دنبال غرب یا تعقیب آن باشند، زیرا این الگوی موفقیت است که ارائه شده است. به آنها. 

کریستیانو روچی: 
بنابراین، به این معنا می‌توانیم از وجود نوعی شکاف در میان مردم آفریقا، در درون روان مردم آفریقا صحبت کنیم. به موجب آن شما این قسمت فوقانی و سطحی را به مدلی که به آن تمایل دارند یا موظف به آن بوده اند می چسباند. و بخشی درونی که بیشتر به نوع خاصی از فرهنگ و سنت های هزار ساله وابسته است.

پدر موسی:
بله، انشعاب وجود دارد. وقتی تفاوت بین مردم شهرها و روستانشینان را در نظر بگیریم این موضوع نیز مشخص می شود. به عنوان مثال، سنت های اجدادی در مناطق روستایی بیشتر حفظ شده است. در شهرها کاملاً متفاوت است زیرا برای قرن ها فرهنگ آفریقایی باستانی شناخته شده است، به عنوان ...، اغلب به مردم آفریقا گفته می شود: "همه اینها شیطانی است" یا همه چیزهای ناخوشایند، تا جایی که آنها شرمنده هستند. از فرهنگ خود، سنت های خود، عادات و آداب و رسوم خود. بنابراین، افرادی که به شهر می آیند سعی می کنند خود را از شر همه اینها خلاص کنند، بدون اینکه به دلیل پیوند همیشگی با خانواده موفق شوند، اما کسانی که به شهر نقل مکان می کنند سعی می کنند الگوی غربی را دنبال کنند یا دنبال کنند تا بگویند: من آزاد شده ام، من متمدن هستم، من مدرن شده ام، ... من پیشرفت کرده ام، بنابراین ... "
زیرا این مدلی است که به عنوان الگوی برنده به آنها پیشنهاد شده است: "ما متمدنیم و در واقع آمده ایم تا شما را متمدن کنیم".

کریستیانو روچی: 
تا تو را آزاد کند.

پدر موسی:
برای آزادی شما، برای متمدن کردن شما، زیرا ...
بنابراین، قابل درک است. هرکسی دوست دارد به کشتی برنده صعود کند، حتی مردم آفریقا می‌خواهند روی کشتی صعود کنند.  

کریستیانو روچی: 
نگاه کنید، مطالعاتی وجود دارد که احتمالاً بحث برانگیز است، که فرآیندهای فرهنگی هیبریداسیون بین استعمارگران و استعمارگران را توصیف می کند که برخی آن را زمین حاصلخیز می دانند. به نظر شما آیا این نوع توجه قابل قبول است؟ اگر چنین است، پس کجا، چه زمانی و تا چه حد؟

پدر موسی: 
خوب، این چیزی است که می توانید در چندین کشور ببینید. دورگه سازی فقط فرهنگی نیست، الان خانواده های بین نژادی هم هستند، بنابراین این دورگه فرهنگی هم از آنجا نشات می گیرد. می بینید که مثلاً در کیپ ورد یا جزایر موریس اتفاق می افتد.

کریستیانو روچی: 
در زنگبار

پدر موسی: 
و به عنوان مثال در تانزانیا و در ... بله، چنین تلاش هایی وجود دارد، فرض کنید که ممکن است دور میز برنامه ریزی نشده باشد، اما به تدریج از طریق ازدواج های مختلط به وجود آمده است، هرچند همزیستی اجباری یا اجباری باشد. داوطلبانه به عنوان مثال هندی ها را در نظر بگیرید که به عنوان سرباز انگلیسی وارد شدند و سپس در آنجا ساکن شدند. آنها اکنون بخشی جدایی ناپذیر از جامعه هستند. بنابراین، آنها دین، فرهنگ خود را آورده اند و اگر اکنون به موریس یا حتی زنگبار بروید، خواهید دید که آنها بخشی جدایی ناپذیر از جامعه هستند. برای مثال ممکن است یک شوهر تانزانیایی آفریقایی الاصل با همسری هندی الاصل پیدا کنید. در یک خانواده، هندوئیسم ممکن است با کاتولیک، پروتستان یا آنگلیکانیسم همزیستی داشته باشد. و با این پس زمینه است که شیوه های جدید زندگی، تفکر و ارتباط با جامعه پدید می آید. نه کاملاً آفریقایی است و نه کاملاً هندی. بنابراین، این همان فرهنگ ترکیبی است که از این بستر بیرون می‌آید.

کریستیانو روچی: 
حال سوال بعدی که باید از شما بپرسم به مفهوم سازی های روانکاوانه نزدیکتر است. مفهومی وجود دارد (برای ما روانکاوها بسیار عزیز است)، که در آلمانی به نام Nachträglichkeit، در انگلیسی اقدام به تعویق افتاده و در فرانسه après-coup شناخته می شود. این مفهوم اساساً به نوعی از فرآیند اشاره دارد که می‌توانیم آن را بازگشت پس از مرگ یا بازگشت به عقب بنامیم. من سعی خواهم کرد آن را کاملاً ساده، شاید کمی تقلیل دهنده توضیح دهم: یک رویداد آسیب زا رخ می دهد، پس از آن یک دوره تأخیر وجود دارد، گویی آن رویداد هرگز اتفاق نیفتاده است ... یا تایید نشده است. سپس، بعداً، حتی سال‌ها بعد، اتفاق دیگری رخ می‌دهد که (عمل ماسبق) آنچه را که در سطح روانی اتفاق افتاده بود، دوباره بیدار می‌کند. و ما می توانیم هم از روان فردی و هم از روان جمعی صحبت کنیم.

بنابراین، ما به این مفهوم فکر کردیم و سپس در مورد پستی که به یک رویداد بعدی اشاره می کند ... یعنی این پست، که به یک اثر بعدی اشاره می کند، همچنین سعی کردیم آن را در رابطه با پویایی پسااستعماری در نظر بگیریم. اجازه بدهید به شما یک نقل قول بدهم. یک روانکاو فرانسوی - این مفهوم پس از فروید توسط فرانسوی ها به طور گسترده مورد توجه قرار گرفت و به فرانسوی به عنوان après-coup ترجمه شد - J. André می گوید: "کودتای آپرس یک آسیب است و اگر تکرار صرف نباشد، به این دلیل است که این شامل عناصر دلالتی است که تا زمانی که گوش دادن و تفسیر وجود دارد، دگرگونی گذشته باز می شود. آنها دگرگونی گذشته را باز می کنند.» بنابراین، پس از شرح مختصری از معنای اساسی این مفهوم، می‌خواهم از شما بپرسم: به نظر شما، استفاده از این مفهوم برای اندیشیدن به پسااستعمار می‌تواند مفید باشد؟ منظورم این است که با تفکر سیاسی، جغرافیایی و اقتصادی، این مفهوم چگونه می‌تواند به گوش دادن و درک ما از پویایی‌های امروزی و پدیدارشناسی‌ای که می‌توانیم در مناطق مختلفی که مستعمره شده‌اند، توجه کنیم؟ 
به عبارت دیگر، در نهایت چه استفاده ای می توانیم از آن داشته باشیم؟ 

پدر موسی: 
خوب، باید تجزیه و تحلیل کرد که چگونه زندگی کشور به کشور انجام می شود. فرد باید در یک زمان به یک کشور نگاه کند. زیرا وضعیت آفریقایی که ما امروز داریم، به دلیل یک سری موقعیت‌ها، خواه سیاسی، اقتصادی یا موارد دیگر، بسیار متنوع است. اما بیایید غنا را مثال بزنیم. امروز، غنا کشوری است که تلاش می‌کند «زنجیره‌هایی» را که آن را به گذشته تحت حاکمیت استعماری مرتبط می‌کند، کنار بزند. از این رو، تلاش می کند تا استقلال کامل اقتصادی و فرهنگی خود را مجدداً تأیید کند. به ویژه در حوزه فرهنگ، اندیشه و توسعه، انگیزه‌های متعددی را فراهم می‌کند تا تاریخ و سنت‌های خود را با نگاه به آینده بازیابی کند. بنابراین، غنا می تواند یکی از کشورهای مورد مطالعه برای درک این تجربیات باشد.

کریستیانو روچی: 
بنابراین، از نظر شما نوعی آزمایشگاه؟

پدر موسی: 
بله، برای من بله. این آزمایشگاهی است که به انواع دیگر نیز دسترسی دارد، به عنوان مثال درخواست مداومی که برای آمریکایی های آفریقایی تبار برای تجدید تلاش برای احیای تاریخ، فرهنگ، عادات و آداب و رسوم آفریقای سیاه، آنهایی که به دوران استعمار بازمی گردد، می کند. زمان و حتی بیشتر در زمان تجارت برده. از این رو، تلاش می کند برای احیای هویت تاریخی-فرهنگی خود و تطبیق آن با زمان حال، به حدود سی تا چهارصد سال پیش برگردد. بنابراین، از یک طرف، به طور کامل خود و مردم آفریقا را دوباره کشف کنیم. قبل از استعمار این یک تابلوی رسا نبود. فرهنگ، سنت ها و تاریخ خاص خود را داشت. همانطور که ما در مورد حاکمان مختلف اروپای غربی صحبت می کنیم، به یاد بیاوریم که پادشاهان و ملکه های آفریقا، آفریقای سیاه، که همچنین سازندگان قدرتمند و ثروتمند تاریخ بودند، وجود داشتند. بنابراین، غنا با کمک بسیاری از نویسندگان، فیلمنامه نویسان و کارگردانان در تلاش است تا همه اینها را جبران کند.

برای من غنا یک نمونه قوی است، اما در طرف دیگر کشورهایی وجود دارند که به نظر می رسد به عقب حرکت می کنند. شاید این نیز به دلیل از هم گسیختگی آنها در یک وضعیت داخلی از هم گسیختگی در سطح سیاسی-فرهنگی باشد که کار و برداشتن گام های رو به جلو را برای آنها سخت می کند.

به سومالی نگاه کنید، تقریباً به کل شاخ آفریقا نگاه کنید: امروز در باتلاق فرو رفته است. خود را بسته است، مانند اریتره که در خود بسته است و غرب را دشمن مطلق می بیند یا در هر حال با سوء ظن به آن می نگرد. بنابراین، تلاش می‌کند خود را منزوی کند، بدون اینکه قدمی به جلو بردارد، چه در سطح فکری و چه در سطح رشد اقتصادی... یا هر سطح دیگری... این یک حالت منجمد است که نه به کشور کمک می‌کند و نه به مردم.

از سوی دیگر، سومالی است که به دلیل کل وضعیت اقتصادی از هم پاشیده شده است، حتی اگر اکنون نشانه های کوچکی از تغییرات داخلی وجود داشته باشد. در سومالی لند نیز، از همه دیدگاه‌ها، چه سیاسی و چه اقتصادی، نشانه‌هایی از حرکت ترسو به سمت توسعه وجود دارد. در عین حال، انتظارات قبلی برای آفریقای جنوبی از بین رفته است. آفریقای جنوبی قرار بود آزمایشگاه برتر باشد، اما متاسفانه در سال های اخیر به نظر می رسد تا حدودی فلج شده است. اکنون پس از روند آشتی و تمام کارهایی که با ماندلا برای غلبه بر اختلافات انجام شد، این زمین ایده آل بود. آنجا بود که آسیب استعمار و آپارتاید هر دو تجربه شد. باید به مدل جدیدی منتهی می شد یا به آنچه قبلاً در مورد آن صحبت کردیم - فرهنگ ترکیبی جدیدی که از ادغام آفریقایی ها و سفیدپوستان که در آن زمان بخشی جدایی ناپذیر از جامعه بودند، ناشی می شد. اما بحران اقتصادی هرگونه تلاش برای ایجاد وحدت ملی، هر تلاش برای ایجاد وحدت فرهنگی را کند کرده است. برعکس، در سال‌های اخیر تنش‌های داخلی در حملات خشونت‌آمیز علیه مهاجران تازه وارد رخ داده است که تعداد زیادی کشته برجای گذاشته است. برخی استدلال می کنند که کل اقتصاد هنوز در دست سفیدپوستان است، بنابراین در حالی که در واقع آپارتاید سیاسی وجود ندارد، آپارتاید اقتصادی نیز وجود دارد.

همه اینها به آفریقای جنوبی امروزی کمکی نکرده است تا گام های لازم برای رسیدگی به آسیب های گذشته را بردارد و به مردم این امکان را نداده است که همانطور که ماندلا نیز امیدوار بود به جلو بروند. امید او این بود که روند آشتی، که او از مدافعان آن بود، صفحه جدیدی در تاریخ همزیستی باز کند و از فرهنگ ترکیبی آفریقای جنوبی استقبال کند، چیزی که هنوز محقق نشده است.

کریستیانو روچی: 
من درک می کنم که هیچ پاسخ آسانی برای این وجود ندارد، اما در این مرحله می خواهم از شما بپرسم؛ وقتی در مورد "ترومای قابل مقایسه" صحبت می کنیم، چگونه است که برخی مناطق وجود دارند که پاسخ ها ... یا بهتر بگوییم (شاید) توضیح بیشتر خود تروما را منعکس می کنند، در حالی که به نظر می رسد در سایر زمینه ها این اتفاق نمی افتد؟ به عنوان مثال، اجازه دهید غنا و شاخ آفریقا را با هم مقایسه کنیم، همین الان شما غنا را به عنوان کشوری ذکر کردید که به نظر می رسد پردازش تروما در آن موفق تر است و در نتیجه می توانیم ظرفیت جستجو و بازیابی برخی ارزش های گذشته دور را مشاهده کنیم. . 

پدر موسی: 
این به دلیل بی ثباتی سیاسی است. خوشبختانه غنا در 40 سال گذشته تا حدودی از ثبات سیاسی برخوردار بوده است، ثبات سیاسی که باعث شده حداقل در طول تاریخ خود کار خود را آغاز کند. شاخ آفریقا همچنان از ماهیتابه به داخل آتش می پرد، از دیکتاتوری به دیکتاتوری دیگر، از یک درگیری به درگیری دیگر و بنابراین بسیاری از چهره های قشر روشنفکر شاخ آفریقا یا در جنگ یا زندان مرده اند. فرار کرد تا در خارج از کشور زندگی کند بنابراین ...
 
اتیوپی را در نظر بگیرید... فقط به مدت پنج سال توسط ایتالیا اشغال شد، زیرا اشغال ایتالیا از 1935 تا 1940-41 ادامه داشت. این اشغال کوتاه مدت و تنها اشغال واقعی اتیوپی بود. از میان تمام کشورهای شاخ آفریقا، این کشور کمترین آسیب را دیده است، کشوری که بیش از همه تاریخ و سنت های خود را حفظ کرده است. با این حال، به دلیل جنگ های پی در پی و دیکتاتوری، آسیب های بسیاری دیگر را تجربه کرده است. این امر چنان آسیب روحی، جسمی و اقتصادی را به همراه داشت که اتیوپی نتوانسته است در روند خوداندیشی و رهایی شرکت کند. 

پس از به دست آوردن استقلال در سال 1960، سومالی تحت دیکتاتوری قرار گرفت که هیچ فکری به سرمایه گذاری در سطح فرهنگی یا بازیابی نمی کرد، و هدف رهایی بخشیدن به اندیشه را نداشت چه رسد به چیز دیگری. بیشتر به ایجاد جنگ فکر می کرد. وقتی شما جوانان خود را به جنگ می فرستید، وقتی آنها کسانی هستند که روی آنها سرمایه گذاری می کنند و می توانند هم توسعه فرهنگی و هم اقتصادی را تقویت کنند، هر گونه تلاش برای رشد و تغییر را فلج می کنید. سیاد باره کاری جز جنگ با اتیوپی و سایر کشورهای همسایه انجام نداد. حکومت او 17 سال طول کشید، اما آن 17 سال جنگ بود.

کریستیانو روچی: 
خوب پدر موزی، می‌خواهم این آخرین سوال را از شما بپرسم: با پیروی از آن خط فکری که به آن انسان‌شناسی معکوس گفته می‌شود، که توسط نویسندگان مختلف آفریقایی از دهه 1930 اتخاذ شد، آیا می‌توانم از شما در مورد نحوه نگرش آفریقا به اروپا بپرسم؟

پدر موسی: 
امروزه، نویسندگان مختلف آفریقایی وجود دارند که از تلاش برای یافتن قربانی برای مصائب آفریقا دست برداشته‌اند، منظورم این است که سعی می‌کنند سرزنش را به بیرون نسبت دهند... البته، سرزنش را می‌توان به زمان خاصی مانند دوره استعمار در میان سایرین نسبت داد، اما خوشبختانه امروزه تعدادی از نویسندگان، روشنفکران هستند که در تلاش هستند به آفریقا کمک کنند تا استعمار را از بین ببرد. آنها به آنها کمک می کنند تا به خودشان همانطور که امروز هستند نگاه کنند و به طبقه حاکم خود، توانایی خود در درک وضعیتی که در آن زندگی می کنند، چگونه زندگی می کنند و بنابراین نقش فعالی را که در این زمینه ایفا می کنند، نگاه کنند. شرایط امروزی، نه اینکه فقط برای آنچه در 60 یا 70 سال پیش رخ داده است گریه کنیم.

امروزه نویسندگان، روشنفکران، کارگردانان، و حتی کمدین هایی هستند که در این کار عالی هستند. به عنوان مثال، من با برخی از بازیگران جوان تئاتر کار می کنم که به آفریقایی ها کمک می کنند تا بدانند چه کسانی هستند، چه می خواهند باشند و به کجا می خواهند بروند. بنابراین، آنها را همراه با این پیام تحریک می کنند: «امروز، شما مسئول آنچه برای شما اتفاق می افتد، برای آنچه که تجربه می کنید، هستید. فقط برای گذشته گریه نکنید، ببینید چه کسی امروز بر شما حکومت می کند، از کجا آمده است، چگونه به کجا رسیده است، و چه کمکی به حضور او در آن مکان کرده اید.

خوشبختانه، روشنفکران جوانی هستند که سعی می کنند از مرحله سرزنش مرد سفید پوستی که اشغال، دزدی و استثمار کرده است فراتر بروند. برخی از آنها می گویند: خوب، پدربزرگ و مادربزرگ و پدربزرگ ما چطور با مشکلات برخورد کردند؟ آنها چگونه اختلافات را حل کردند؟ چگونه...؟ 

بنابراین، آنها به ریشه های خود باز می گردند. به عنوان مثال، آنها به این فکر می کنند که چگونه اجدادشان در حالی که زیر یک درخت نشسته بودند، اختلافات خود را بر سر زمین، دام، ازدواج و پول حل کردند، و بنابراین ممکن است پیشنهاد کنند: خوب، بیایید راه پدربزرگ و مادربزرگ خود را بازگردانیم. ظرفیت گفت و گو، ظرفیت عدالت، شیوه اجرای آن؛ نه در دادگاه بلکه توسط مجلس روستا. چگونه به زنان بیوه کمک شد؟ 

چگونه به کودکان بی سرپرست کمک می شد؟ کنار روستا قبل از ورود مرد سفیدپوست و ساخت یتیم خانه ها یا انواع دیگر سازه ها که ارتباط چندانی با بافت آفریقا نداشتند. این روشنفکران جوان با احیای آن تاریخ، آن داستان ها، آن شیوه انجام کارها، برگرداندن همه چیز به زمان حال، می گویند: اینجا را ببینید، ما هم راه خودمان را برای اجرای عدالت داشتیم، ما هم راه خودمان را برای حل تعارض داشتیم. و ما توانایی زیادی برای گفتگو و گوش دادن داشتیم. بنابراین، بیایید همه اینها را جبران کنیم. بیایید آن را به امروز بیاوریم تا با مشکلاتی که اکنون با آن روبرو هستیم مقابله کنیم. 

کریستیانو روچی: 
بله، در اصطلاح روانکاوانه، این چیزی شبیه تلاش برای پردازش تروما است.

پدر موسی:
خوب. بله، بله، این روشی برای پردازش تروما است. زیرا آن آسیب آنچه را که می‌توانست رشد طبیعی آن آداب، فرهنگ و شیوه‌ها باشد، قطع کرد، که در نهایت به قوانین مکتوب و قانونی که ما می‌فهمیم منجر می‌شد. با این حال، متأسفانه، این شیوه ها و رویکردهای زندگی مشترک عمدتاً به صورت شفاهی از پدربزرگ ها و مادربزرگ ها به نوه ها، به پسران و دختران منتقل شده است، نوشتار کمی وجود دارد و شامل زمینه های قانونی نیز می شود. برای مثال، اتیوپی فتا ناگاست را داشت که به تعداد زیادی از زبان‌های مختلف ترجمه شده بود، که برای قرن‌ها کتاب قانون حاکمان مختلف بود که تا دهه 1960 به تاج و تخت اتیوپی رسیدند. خوشبختانه یادداشت شد. به عنوان مجموعه کوچکی از مقالات شروع شد، اما کم کم هر حاکم متوالی چیزی به آن اضافه کرد. بنابراین، در نهایت به یک متن نسبتاً اساسی و گسترده تبدیل شد که به هر جنبه ای از زندگی و جامعه، از مذهب گرفته تا ازدواج، پرداخت. 

کریستیانو روچی: 
از کدام دوران صحبت می کنیم؟

پدر موسی: 
اگر اشتباه نکنم در قرن پانزدهم به وجود آمد و تا آخرین امپراتور یعنی حکومت Haile Selassie در سال 1974 استفاده می شد. متن ترجمه شده است، می توانید آن را به زبان انگلیسی نیز پیدا کنید.

کریستیانو روچی: 
حالا اشاره کردید که به بعد دینی زندگی هم می پرداخت.

پدر موسی: 
بله بله. به مسائل مذهبی، اجتماعی و سیاسی می پرداخت. در واقع، در ابتدا با قوانین مذهبی سروکار داشت، زیرا در آن زمان، پادشاه نیز یک کشیش بود.

کریستیانو روچی: 
کدام دین بود؟

پدر موسی: 
مسیحی ارتدوکس

کریستیانو روچی: 
خوب، پدر موسی، از وقتی که گذاشتید بسیار متشکرم و امیدوارم بتوانیم به زودی و شاید حتی حضوری دوباره ملاقات کنیم.

پدر موسی: 
متشکرم. 

---

زندگینامه:
موسی زرای (اسمارا، 1975)، معروف به پدر موسی، پس از مرگ زودرس مادرشان، زمانی که زرای چهار ساله بود، با مادربزرگ و هفت برادرش بزرگ شد، در حالی که پدرش کشور را ترک کرد و به ایتالیا پناه برد. 

در سال 1992، در سن 17 سالگی، موسی نیز به ایتالیا گریخت، در آنجا درخواست پناهندگی سیاسی کرد و اجازه اقامت گرفت، در بازار کشاورز در رم کار کرد، سپس به عنوان روزنامه‌فروش دوره گرد، و در نهایت به عنوان پذیرنده در یک کلینیک. ضمن تحصیل و فارغ التحصیلی ابتدا در رشته فلسفه و سپس در رشته الهیات.

در 10 مارس 2004 او اولین تماس تلفنی خود را از دریا دریافت کرد و در سال 2006، آژانس غیرانتفاعی Habeshia (او در واقع رئیس جمهور است) را در رم تأسیس کرد که نامش در عربی به معنای "مستیزو" است. متقاعد شده است که هویت در اریتره یک هویت استیزو است. 
به لطف کمک حبشیا به مهاجران و افراد حاشیه‌نشین، با این اعتقاد که "صلح بدون عدالت وجود ندارد، صلح بدون حقوق وجود ندارد" سیستماتیک‌تر شد. از آن زمان، شماره او همچنان روی تی‌شرت‌ها، روی دیوار کشتی‌ها و زندان‌ها نوشته می‌شود، افرادی که او را از لاگرهای لیبی، زندان‌های مصر یا اردوگاه‌های پناهندگان در سودان صدا می‌زنند.
 
او در سال 2010 به عنوان کشیش منصوب شد و الگوی جیووانی باتیستا اسکالابرینی را انتخاب کرد که در سال 1997 با عنوان پدر مهاجران تقدیر شد.
 
موسی زرای - کاندیدای جایزه صلح نوبل در سال 2015 و فهرست شده توسط مجله تایم به عنوان یکی از 100 شخصیت تأثیرگذار سال 2016 در رده "پیشگامان" - همیشه به تماس ها پاسخ می دهد. او در واقع به عنوان "تلفن همراه دریای مدیترانه" شناخته می شود.

در سال 2016، او به ماتئو رنتزی، نخست وزیر، و روسای مجلس سنا و مجلس نمایندگان، پیترو گراسو و لورا بولدرینی پیشنهاد داد تا دفن همه قربانیان قتل عام 3 اکتبر 2013 را گرد هم آورند. فاجعه ای که به قول خودش «روح را به گریه می اندازد») در یک مکان واحد برای این که، گفت: «آنها را با هم آرام کن، چنان که با هم مردند و با هم - تا آن سپیده دم - فکر یک زندگی آزاد و آبرومندانه. این یک زیارتگاه کوچک برای مهاجرت ایجاد می‌کند، جایی که می‌توانیم دعا کنیم، گل بیاوریم و تأمل کنیم. ما از روی ترحم انسانی آن را مدیون آنها هستیم. من هرگز پاسخی دریافت نکرده‌ام».

در سال 2016، شهردار والتر ولترونی، با کمک گروهی از کارشناسان، پروژه ای را رقم زد که بر اساس آن Palazzo Selam در رم تبدیل به یک مرکز خودگردان و بخشی از یک طرح گسترده تر برای شمول اجتماعی و ادغام می شود، با هدف ایجاد یک مدل رومی از مهمان نوازی، برای صادرات به جاهای دیگر. این پروژه واقعاً ناموفق بود.

در سال 2017 او با جوزپه کاریسی، پدر موسی (گیونتی)، کتابی را درباره زندگی خود منتشر کرد که در آن چهار نکته کلیدی را که برای پایه‌گذاری یک سیستم مهاجرت قانونی برای او ضروری است، نشان می‌دهد (ص 214 و بعد).  

سوال 1 
1) شاخ آفریقا را در رابطه با «فراموشی و حذف» دولت ها و کشورهایی که آن را اشغال کرده اند چگونه می توان توصیف کرد؟

فراموشی و حذف استعمارگران جنبه‌های مهمی برای تاریخ‌نگاری معاصر است، زیرا آنها هم به سیاست داخلی (مانند بحث سیاسی در مورد چگونگی برخورد با مسائل جاری مانند مهاجرت یا حقوق فرهنگی) و هم به نیاز به ساختن هویتی جدید، فارغ از ظلم و ستم و مسئولیت های برتری طلبانه دولت های استعماری سابق. برای اینکه یک بار دیگر در معرض مرکزیت کشورهای استعماری قرار نگیرم، توجه خود را به آنچه که سومالیایی‌ها «به پا کرده‌اند» و آنچه که بقیه جهان هستند، متمرکز می‌کنم که دقیقاً با کشورهایی که شاخ را اشغال کرده‌اند همخوانی ندارد. آفریقا، به ایتالیا اجازه داد که این کار را انجام دهد، و در نتیجه درخواست سومالیایی ها برای آزادی و استقلال را فراموش کرد و در نتیجه آن را قربانی کرد تا به ایتالیایی که در آخرین لحظه، با فاتحان جنگ جهانی دوم متحد شد، پاداش دهد.

«زمان خاصی برای سومالی بود. تمام جهان (به اصطلاح) احساس کردند که این درست است که ایتالیا، کشور استعمارگر، سومالی را به روند دموکراسی معرفی کند. این ایده "متولد" مجمع عمومی سازمان ملل متحد از سال 1950 تا 1960 ادامه داشت و به عنوان منطقه اعتماد سومالی لند تحت مدیریت ایتالیا (AFIS) نامیده می شد.

چیزی در مورد این رویداد باوری را به خود جلب می کند و من در بیش از یک داستان به آن بازگشته ام: احساس کردم باید در مورد وضعیت متناقضی صحبت کنم که آن سومالیایی هایی که برای استقلال جنگیدند در آن قرار گرفتند. به سختی می توان این واقعیت را درک کرد که سازمان ملل متحد، با فراموش کردن درخواست های حامیان استقلال و حق خودمختاری سومالیایی ها، به ایتالیا - کشور استعمارگر - دست در هدایت سومالیایی ها در ایجاد یک کشور دموکراتیک باز داد. از طریق AFIS - نهادی پر از فاشیست های سابق، نه کمتر! 
با بررسی دقیق‌تر، ما سومالیایی‌ها نیز با برخی حذف‌ها غریبه نیستیم. بیایید مورد تضاد در مورد برگزاری انتخابات عمومی در قانون انتخابات 4.5 را در نظر بگیریم که در حال حاضر به هزینه قانون بر اساس اصل "یک نفر، یک رای" در حال اجرا است. متأسفانه متوجه شده ام که تا آنجایی که من اطلاع دارم، این برخورد منجر به آگاهی از این موضوع نشد که قانون 4.5 یک سیب مسموم از یک لحظه خاص در زمان است:

«... در پایان استعمار در عجله برای ایجاد یک دولت دموکراتیک برای دستیابی به استقلال. این فرآیندی بود که استعمارگران و همدستانشان به شدت درگیر آن بودند. نتیجه نهایی چنان درهم‌آمیزی بود که حتی به سرشماری یا هیچ تلاشی برای مدرن کردن ابزارهایی که به طور سنتی درگیری را تنظیم می‌کردند، فکر نکرد. نیروهای استقلال برای خلاصی از شر استعمارگران این پروژه را تصویب کردند. 

بنابراین، فراموشی تنها بر دولت‌های کشورهایی مانند ایتالیا که شاخ آفریقا را اشغال کرده‌اند، تأثیر نمی‌گذارد، بلکه نهادهایی مانند سازمان ملل را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد، نه اینکه به مردم شاخ آفریقا، در مورد ما سومالیایی‌ها اشاره کنیم. بنابراین، یک گفتگوی باز برای مواجهه با این "کاهش های حافظه" و/یا فرمول بندی مجدد تنها می تواند مثبت و مفید باشد.


سوال 2 
«ملت‌های مدرن پسااستعماری - به گفته برخی از محققان مانند پارتا چاترجی (1993) - شبیه نسخه دوم ملت بزرگ اروپایی خواهند بود و به این ترتیب، مناسب‌ترین فضاها برای تحقق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی آن خواهند بود. اهداف ". شما چی فکر میکنید؟ این گفته را چگونه تفسیر می کنید؟ آیا آن را به اشتراک می گذارید؟ اگر چنین است، چرا؟ اگر نه، چرا؟ 

به عنوان مثال، در مورد سومالی، فشار به سمت از هم گسیختگی نظام دولت ملت، ناشی از جهانی شدن و جنگ داخلی 1991، زمینه اجتماعی-تاریخی بسیار متفاوتی با شرایطی است که کشورهای بزرگ اروپایی در آن شکل گرفتند. تفکیک قوا یک عنصر جدایی ناپذیر از شکل ملی است که در یک دوره طولانی در اروپا به وجود آمد، در حالی که در سومالی، به دلیل درگیری که هنوز به طور قطعی به پایان نرسیده است، ممکن است کمتر روشن باشد، یا به خود بگیرد. فرم "ناهنجار". در مقاله خود "Cambio d'abito" [تغییر شدن]، سعی کردم دیدگاه خود را درباره نقش زنان سومالیایی در این زمینه پیچیده توضیح دهم.

«در غیاب دولت و در حضور خشونت جنگ سالاران، در میان هرج و مرج، زنان در سومالی خواستار «قانون»، شریعت بودند. وقتی «سومالی بودن» - بافت واقعی و استعاری که جمعیت را در کنار هم نگه می‌داشت - از هم پاشید، من معتقدم که زنان این لباس جدید را بین بدن خود و خشونت قرار دادند. در عین حال، دین را ظرف جدیدی از هویت مشترک می‌دانستند که فراتر از شکاف‌های قبیله‌ای بود». 

واضح است که دین نه تنها برای متحد نگه داشتن سومالی ها به عنوان یک مردم - به عنوان یک ملت - بلکه در آنچه باید هدف دولتی باشد که بتواند دموکراتیک باشد، محور است. در اینجا مسئله دموکراسی در نقش تضمین امنیت همه شهروندان و بنابراین زنان نیز مطرح می شود. تنها حمایت از حقوق می تواند از قرار گرفتن زنان در معرض سوء استفاده شبه نظامیان جلوگیری کند. و سومالیایی‌ها، مانند سایر مردمان، مسیرهایی را طی می‌کنند که به اعتقاد من راه‌های نرفته‌ای است و من نمی‌توانم آن را کنار بگذارم، در واقع امیدوارم که به روش خود در مقصد خود تبدیل به یک ملت دموکراتیک شوند، بدون اینکه کپی کشورهای بزرگ اروپایی شوند. برای رسیدن به چنین هدف دشواری در زمان اندک باید مسیرهای جدیدی را کاوش کرد.


سوال 3 
در رابطه با هویت: نظر شما در مورد آن رشته مطالعات بحث برانگیز چیست (یعنی هومی کی بابا در مکان فرهنگ 1994 از مفاهیمی مانند تقلید، بینابینی، دورگه و حد و مرز استفاده می کند تا استدلال کند که تولید فرهنگی همیشه در جایی که باشد بیشترین بهره وری را دارد. دوسوگراترین)، که در آن ما در مورد فرآیندهای فرهنگی هیبریداسیون صحبت می کنیم که در آن استعمار و استعمار به عنوان فرآیندهایی حتی بارور درگیر هستند؟ ممکن است چند مثال بزنید؟ 

سعی می کنم با مثالی از داستانی که در مجموعه ای با عنوان Fra-intendimenti منتشر شده است شروع کنم. داستان اینگونه شروع می شود:

«ساعت چهار شب، برای جهان به طور کلی، یا ساعت ده شب برای کسانی که افتخار موگادیشو بودن را دارند. اتفاقی که معمولاً در خانه‌هایی می‌افتد که حداقل یک سومالیایی در آن زندگی می‌کند: تلفن زنگ می‌زند […] 
چشمانم را می مالیم، به ساعت نگاه می کنم و می گویم: "ساعت چند است؟" سپس به خودم: «پروردگارا! ساعت ده شب است!»
آقای F. با صدای آرام کسی که همیشه راهش را می گیرد مداخله می کند. او مرا تصحیح کرد و گفت: ساعت چهار، ساعت چهار.
در سومالی، یک دختر از قبیله Hawiye می گفت ساعت ده، یک دختر Daarood می گفت ساعت چهار (درست مانند اینجا در ایتالیا). از آنجایی که من یک Daarood هستم که در محاصره Hawiyes بزرگ شده ام، می توانم از هر دو شکل استفاده کنم. بنابراین من با او موافقم و تکرار می کنم: "ساعت چهار، ساعت چهار". 

بنابراین، این شخصیت، یک زن سومالیایی که برای شروع دوباره به ایتالیا نقل مکان کرده است، دارای یک سیستم اندازه گیری زمان دوگانه است. همانطور که داستان پیش می رود، قهرمان داستان فراموش می کند ساعت خود را تنظیم کند و از اینکه می بیند بانک هنوز بسته است، شگفت زده می شود، بنابراین با تغییر به زمان اروپا، پیچیدگی بیشتر شد و سیستم اندازه گیری مکانی-زمانی قهرمان داستان ما فقط دودویی نیست، همانطور که Bhabha است. به ما می آموزد، اما سه گانه: دو بار سومالی و یک ایتالیایی.

برای من، اینها عناصری از پیچیدگی هستند که معمولاً در داستان‌هایم با کلیشه‌های ساده‌کننده‌ای که در جوامعی که به مهاجران وارد می‌شوند، در تضاد قرار می‌دهند. کلیشه هایی که به علاوه اغلب ریشه در استعمار دارند. با این حال، آنها همچنین راهی برای به اشتراک گذاشتن این احتمال هستند که مهاجران از یک منطقه مبدا ممکن است ارجاعات فضا-زمانی متفاوتی داشته باشند و این واقعیت که ممکن است سه سیستم زمانی در یک شخص وجود داشته باشند، در حالی که کسب یکی به معنای لغو آن نیست. یکی دیگر. کسب دانش مجموع صفر نیست. اما وقتی شخصیت ها از جاهای مختلف می آیند چطور؟ در داستان دیگری که در آن سه نفر وجود دارند - یک مترجم، یک کارمند دولتی و یک زن مسن که یک پناهجو است - وضعیت دیگری است. اگرچه زن سالخورده می‌خواهد با حقوق و وظایف مساوی به بخشی از جامعه میزبان تبدیل شود، اما در طول داستان بدون تکان دادن به شدت از هنجارهای فرهنگی و رفتاری خود دفاع می‌کند. کارمند دولتی، از طرف خود، در نقش خود به عنوان رئیس دفتر، به مقررات سفت و سخت مراجع فضا-زمان خود پایبند است. تنگ نظری این دو شخصیت، حضور مترجم را زائد جلوه می‌دهد و در داستان، مترجم به فضای سومی تبدیل می‌شود که دوگانگی‌ها در آن جاری می‌شود. توصیف موقعیتی از این دست به عنوان یک نویسنده راهی برای خوانندگانم فراهم می کند که یکی از بسیاری از تعارضات را برای خوانندگانم بازگو کنم، در این مورد بین برابری ها و تفاوت هایی که در بدو ورود مهاجران پدیدار می شود. به عنوان یک پناهجو، با پیرزن باید بر اساس معیارهای جهانی برابری رفتار شود، اما از سوی دیگر، به عنوان یک مدافع یک فرهنگ خاص، او می خواهد و حق دارد به تفاوت خود احترام بگذارد. او مایل به انطباق نیست: 

پویایی «بازی»: آقای د (کارمند دولتی) سؤالاتی می پرسد، من آنها را برای خانم ترجمه می کنم که پاسخ می دهد و من برای آقای د.
هر دو به طور همزمان شروع به صحبت با من می کنند. یک شروع عالی برای روز!
از کارمند دولتی می پرسم اگر به حرف خانم گوش کنم اشکالی ندارد؟ کمی عصبانی است، او موافق است. پس از یک مقدمه کوتاه، مصاحبه ها همیشه با سوالات او آغاز می شود، او بازیگر ستاره این صحنه است.
خانم: دختر عزیزم این مرد کیه؟ شوهرت؟
من نه.
کارمند دولتی: چی میگه؟
من: او می خواهد بداند ما کی هستیم.
کارمند دولت: شما به او بگویید من سؤالات را می پرسم. چند سالشه؟
در منطقه من، شما باید به طور طولانی به سالمندان سلام کنید و فقط آنها می توانند برای شروع سؤال بپرسند. خانم من هیچ استثنایی ندارد. در واقع: "اگر او شوهر شما نیست، در این اتاق با او چه کار می کنید؟"  

داستان به همین شکل ادامه دارد و دو سخنران اصلی هرگز با هم ملاقات نکردند. اما به عنوان یک نویسنده، از طریق عناصر ساختاری خاصی در شیوه نوشتنم، بازی دیگری را انجام می دهم. علاوه بر توضیح پیچیدگی و آشنایی خوانندگان با تنوع فرهنگی که از آن صحبت کردم، همین ساختار روایی - از طریق گفتمان مستقیم، تردیدها، پرسش ها، نظرات فراروایتی و تردیدها - موانع سفت و سخت هویتی را می شکند و می کوشد خوانندگان را برانگیزد تا برای ساختن دنیایی، خانه ای اقدام کنند که در آن تمایل به گوش دادن شرط لازم برای شمولیت است.


سوال 4 

با استفاده از مفهوم Nachträglichkeit، برای ما روانکاوان عزیز، چه می توانیم در مورد پسااستعمار فکر کنیم؟ کجای این «پست-» به یک بعد، به یک رویداد بعدی اشاره دارد که، با این حال، دلالت بر قبل از آن دارد که «هنوز (هنوز) اتفاق نیفتاده بود»؟ آندره می‌تواند درست باشد وقتی می‌گوید: «کودتای پیشین یک آسیب است، و اگر تکرار ساده نیست، به این دلیل است که حاوی عناصر دلالتی است که مشروط به مواجهه با یک استماع و یک تفسیر، در یک دگرگونی باز می‌شوند. از گذشته"؟ اگر معتقدید که این سوال می تواند برای «تفکر» در مورد پسااستعمار معنا پیدا کند، به نظر شما شنیدن و تفسیر لازم از نظر سیاسی و جغرافیایی چیست؟

بدیهی است که پسا استعمار برای استعمارگران و استعمارگران معنای یکسانی ندارد. برای دومی، حداقل برای اکثر آنها، گذشته با احساس گناه دیده می شود، مجموعه ای از اقدامات که دیگر قابل توجیه نیستند، اما در آن زمان هیچ مانعی پیدا نکردند، اگر نه در توده های کوچک افکار عمومی و/یا در مواردی از جنبه‌های بسیار ناپسند (مانند تجارت برده). من باید به پسااستعمارها تعلق داشته باشم - مستعمرات سابق - با این حال، این آینده نگر حیرت آور است زیرا مال من نیست، اگر نه از روی انعکاس. در واقع من متعلق به نسل دوره استقلال هستم که نگاه اصلی آنها آینده بود. برای ما آسیب استعمار، به‌عنوان یک جرم و نه یک مسئولیت، به‌ویژه با چشم‌انداز آینده، که در یک مرحله با «آینده درخشان سوسیالیستی» مصادف شده بود، کاهش یافت. این یک عملیات فرهنگی مهیب بود که با گذشته استعماری اخیر سروکار داشت و دوره‌های پیشین یا استعماری معاصر را احیا کرد، روش‌های زندگی مشترک، فرهنگ‌ها و سنت‌هایی را که تاریخ ما را تشکیل می‌دادند، دوباره ارزیابی کرد. روشی جدید برای نگریستن به ریشه های خود برای دیدن آینده در نوری جدید.

بنابراین، به عنوان یک دختر جوان، در کتاب جغرافیای من، دیگ و لول، شاخه‌هایی که قاب کلبه‌های عشایر را تشکیل می‌دادند، نام نصف النهارها و قرینه‌های زمین را می‌گرفتند (به هر حال، زمین خانه ماست). به طور مشابه در کتاب‌های تاریخ، قهرمان به‌عنوان ملا دیوانه، دیوانه متعصب، آنطور که انگلیسی‌ها (امپراتوری) می‌خواستند، ظاهر نمی‌شد، بلکه به‌عنوان سید محمد عبدالله حسن ظاهر می‌شد. محمد عبدیله حسن در ادبیات نیز به عنوان یکی از مهمترین شاعران دهه 1900 سومالی برجسته بود. اشعار او تبلیغی ناب علیه مهاجمان استعمارگر و همچنین ابزاری برای درک دلایل نبردهای او بود. با این حال، آنها همچنین راهی برای شناخت وسعت، ثروت و زیبایی زبان سومالیایی بودند.

ما باید اشعار او را مطالعه می‌کردیم و یک مورد خاص وجود داشت که باید از روی قلب می‌دانستیم: نبرد ذوالمدوبه. این شعر به مردان درویشی ارتش او تقدیم شده است که قبل از پیروزی در برابر انگلیسی ها که توسط ریچارد کانینگهام کورفیلد رهبری می شد، در جنگ کشته شدند. به همین مناسبت، سید شعری می نویسد که گزارش دقیق و مفصلی از پیروزی است و در آن «وظیفه» را به افسر انگلیسی تفویض می کند که درویش شکوهمند را که در آخرت آرام گرفته اند، آگاه کند.

در حالی که گذشته ای برای برنامه ریزی آینده ساخته می شد، استعمار به طور طبیعی در همه جا حضور داشت، حتی از نظر فیزیکی: به طور منفی، برای مثال در شهرها، در ساختمان های استعمارگران، به طور مثبت در مجسمه های قهرمانان استقلال مانند مجسمه قهرمانان استقلال. سید. مجسمه سید - معلم، راهنما، فقط باید بگویی سید و کاملاً همه، حتی آنهایی که اجدادشان را غارت کرده و کشته بودند، به او فکر می کردند - روی پایه اش، در مرکز شهر "جدید" ایستاده بود. حیثیت و شرافت را بازگرداند و ارزش هایی را که منجر به تجدید حیات می شود را به نمایش بگذارد. پس از آن سقوط بود، قبل از سقوط دیگری، دیکتاتوری، که راه را برای آن هموار کرد. سقوطی رخ داد، حمام خونی به رهبری جنگ سالاران که برای سرکوب دیکتاتوری، جنگ داخلی را آغاز کردند که مانند سیل، تاریخ مشترک ما را از بین برد. در سال 1991، در آغاز جنگ، انبوهی از غیرنظامیان، «مردم» به مجسمه سید حمله کردند و آن را به ضایعات فلزی تبدیل کردند و به یک حرامزاده فروختند…! برای این افراد، ضد استعمار و از سوی دیگر، استعمار آشکارا معنایی نداشت یا حداقل اولویت آنها نبود.

تلاش‌های کنونی برای بازسازی دولت فدرال جدید شکننده نسبتاً نامشخص است: کافی است به اختلافات جاری بین دولت مرکزی و مناطق فکر کنیم که کل کشور را در دریا رها می‌کند. در میان طوفان های طایفه ای و یاران بزرگشان، مجسمه سید در همان مکانی که این سال ها خالی مانده بود دوباره ظاهر می شود! چه مفهومی داره؟ سی سال خشونت و جنگ داخلی چگونه توانسته این خلأ را پر کند؟ چگونه خشونت مداوم و روزانه داستان های ما را بازنویسی کرده است و ما به چه چیزی تبدیل شده ایم؟

واضح است که با توجه به تمام اتفاقاتی که پس از استقلال افتاده است باید به این سوالات توجه کنیم و به آنها گوش دهیم.

بنابراین، به جای دوران پسااستعماری، خود را زنی پس از استقلال می نامم که با کنجکاوی گوش می دهد و پذیرای تفسیر است، اما مهمتر از همه در جستجوی قطب نما.


سوال 5
 «با توجه به اینکه آنها بیشتر با موضوع پیچیده تغییر سروکار دارند، مطالعات (پسا)استعماری اغلب با مطالعات زنان، به ویژه در زمینه همگرایی موضوعات نژادی و جنسیتی، تلاقی می‌کنند. این مطالعات از تبعیت مضاعف زنان صحبت می کند: دیدگاه شما چیست؟

من در مورد فرودستی نوشته‌ام و می‌نویسم زیرا معتقدم این یک موضوع مهم اجتماعی و سیاسی است که نمی‌توان از آن اجتناب کرد. در داستان‌های من، شخصیت‌های مونثی وجود دارند که در موقعیتی قرار می‌گیرند که در معرض انواع مختلفی از تبعیض‌ها قرار می‌گیرند، نه فقط مضاعف، بلکه سه‌گانه یا چندگانه: درآمد، موقعیت، قومیت، رنگ پوست. علاوه بر این، غیرعادی نیست که همه آنها بر دوش یک زن مجرد سنگینی کنند. در نوشته‌های من، با توجه به موضوع زیردست بودن زنان، مواقعی وجود دارد که سعی می‌کنم سناریوهای جایگزینی را ارائه دهم که در آن عناصری که از نظر کلیشه‌های جامعه میزبان به عنوان نمادی از تابعیت زنان در نظر گرفته می‌شوند، برای زنان هیچ چیز دیگری نیست. خود زنان به اصطلاح زیردست؛ آنها در واقع عناصری هستند که آنها را کامل می کنند و به آنها منزلت می بخشند:

«عایشه سبک خود را تغییر داده است: او اکنون حجاب دارد. او بخشی از یک جامعه بزرگ در لندن، جامعه مسلمانان است. وقتی او به تازگی به لندن آمده بود، این که فقط یک بیوه پناهنده فقیر با شش فرزند بود برایش خیلی تنگ بود. او ترجیح داد به چیزهای دیگری که متعلق به او بود چیزی اضافه کند که به او عزت و قدرت می بخشد. با چادر و لباس بلند مشکی زیبا از در اصلی امت گذشت. حالا او یک خانم مسلمان با پاسپورت قوی است.» 

عایشه یک زن سومالیایی است که مانند بسیاری دیگر از درگیری فرار کرده است و یک بار در بریتانیا پاسپورت انگلیسی می گیرد. اما، برای اینکه به طور کامل به جامعه بریتانیا تعلق داشته باشد، او خواهان گنجاندن عناصر خاصی است که برای هویت او اساسی هستند، که مسلماً مذهب در میان آنها مهم است. «تفاوت» او که مستلزم شناخت است در لباسی با معنای نمادین بزرگ نشان داده می شود: حجاب. پوشیدن این حجاب «مانیفست» چالش خود او در برابر تبعیت است. من سعی می‌کنم روی تبعیت در پیچیدگی‌اش تمرکز کنم و بنابراین دوست دارم تنوع آن را به نمایش بگذارم. و این تمام نیست. من احساس می‌کنم مهم است که توجه را به کسانی جلب کنم که در طرف دیگر رابطه هستند، یعنی افراد غیرفرع.

"سیاه. به عبارت دیگر، بدون رنگ. ظاهراً هر کسی می تواند تصمیم بگیرد که چه رنگی را روی مشکی رنگ کند. راننده کامیون من را رنگ فاحشه می کند. یک فمینیست ایلومینیست، یکی از کسانی که می‌خواهد زنانی را که فکر می‌کنند در فقر مطلق هستند آزاد کند، من را دختری ترسیم کرده بود که تحت انقیاد مردان همسایه‌ام قرار گرفته بود و مشخصاً به کمک او نیاز فوری داشت. ما با هم دوست نبودیم. کمک او بر اساس نیازهای واجب من، همانطور که او آنها را تصور می کرد، دیکته شد. هیچ راهی برای همکاری با او وجود نداشت. او به هر قیمتی که شده می‌خواست در مورد وحشتناک بودن مردان اهل من صحبت کند. به یک متحد نیاز داشتم و در سکوت دریافتم که نمی‌توان دوئت بازی کرد یا بر سر وزن و اولویت تعیین مشکلات یک دستور کار فرضی که فقط می‌توانست به رنگ آبی باشد، توافق کرد. یک پسر چپ که هنوز سرخورده نشده بود، من را رنگ کسی کرد که همیشه حق با اوست، و در عین حال من را از همه رنگ های فردی که قادر به انتخاب و عمل آزادانه است، محروم کرد. او خطری را که هنگام انتخاب با آن مواجه می‌شود برای من نگذاشت: اشتباه کردن.» 

همانطور که در این گزیده از داستان Granddad Y. and the Colors of Allies مشاهده می شود، سه شخصیت وجود دارد که سه دسته ناهمگون را نشان می دهند: یک راننده کامیون، یک "فمینیست ایلومینیست" و "پسر چپی که هنوز سرخورده نشده است". ". آنها هر کدام به شیوه خود در دام کلی گویی ها می افتند. برای من، راننده کامیون وظیفه نشان دادن حضور ارواح ایجاد شده توسط بارهای جنسی و شهوانی را دارد که تبلیغات استعماری در گذشته به آفریقا می داد، در حالی که دو نفر دیگر، با صاف کردن زنان به موجودات تابع تک بعدی، کاری انجام نمی دهند. تمام هویت‌های دیگری را که زنان سیاه‌پوست می‌توانند در درون خود جمع‌آوری کنند، از آنها سلب کنند. در حالی که کسانی که با وجود فضای اندک برای مانور در مورد زیردستی نسبت به توانایی حرکت زنان کور می مانند، تلاش و خلاقیت زنان سیاه پوست در آن دوران سخت غرق می شوند.

در نوشته‌ام، سعی می‌کنم تعمیم ندهم، بنابراین این واقعیت که مهاجران دارای ارجاعات فرهنگی گوناگون هستند یا در شرایط تبعی هستند، آنها را از داشتن تعصبات مصون نمی‌سازد. و نه همه اعضای جوامعی که مهاجران وارد می شوند، «سفیدپوستان»، چه مرد و چه زن، این ادراکات عمومی را ندارند.

علاوه بر این، فاصله گرفتن از آن گفتمان‌هایی که با تعصب، شاید برای توجیه دیگر فرودستی‌ها، همه سیاه‌پوستان را شریر نشان می‌دهند، مهم است. در واقع، همچنین در داستان Granddad Y. and the Colors of Allies، با پیروی از همان خط سیر تنوع، بین مردان سیاه پوست از همان فرهنگ، مثلاً فرهنگ سومالی، من رفتار «برتری» را که مردان آفریقایی با آن توصیف می‌کنند، تکذیب می‌کنم: همه با یک ذهنیت و چه بیشتر یک دیدگاه مبهم و مردسالارانه. من یک تضاد بین سه ذهنیت مردسالارانه را در مورد این سوال ظریف بازگو می کنم که آیا اجازه می دهیم دختران سومالیایی در مدرسه ایتالیایی تحصیل کنند یا نه. از یک طرف، ما گروهی از محافظه‌کاران سومالیایی "بزرگ‌های" و یک کارمند دولتی AFIS را داریم. از سوی دیگر، به نفع تحصیل دختران و حق آنها برای تحصیل، ما پدربزرگ ی و دوستش را داریم که انگیزه آنها افزایش توانایی زنان برای مدیریت بیش از یک جهان است و مطمئناً با اشتیاق به این کار تحریک نشده است. ادغام. هر دو نفر از اعضای برجسته اتحادیه استقلال سومالی علیه استعمار هستند. در عوض، نادیا از همسان سازی لذت می برد و علاوه بر این، فرصت طلب و خائن است. او شخصیتی از داستان دیگری است که نام او را گرفته است. می خواهم بگویم که من به زنان (و زنان، در مورد قهرمان داستانی که نوشتم) ویژگی های مختلفی می دهم. آنها می توانند باهوش، تهاجمی، خوب و بد و شاید همه اینها با هم باشند. وجه مشترک همه آنها عزم راسخ است و حتی وقتی دیگران را زیاده خواهی می کنند، به شیوه ای شدیدا خودمختار حرکت می کنند. آنها وجود دارند زیرا من آنها را می بینم و با نوشته هایم از کسانی که به نوعی عدسی آنها را ندارند دعوت می کنم تا نگاهشان را یکپارچه کنند. من پیچیدگی‌ها و تنوع‌هایی را ارائه می‌دهم که با کلیشه‌های ساده‌سازی شده‌ای که همچنین (یا بالاتر از همه) برای توجیه تبعیت ایجاد شده‌اند، در تضاد هستند.

---

زندگینامه
کاها محمد عدن در موگادیشو به دنیا آمد. او از سال 1987 در پاویا، ایتالیا زندگی می کند. او از دانشگاه پاویا در رشته اقتصاد و بازرگانی فارغ التحصیل شد و مدرک کارشناسی ارشد در همکاری توسعه در دانشکده دانشگاه برای مطالعات پیشرفته پاویا (IUSS) گرفت. 
او برای Volontariato Internazionale per lo Sviluppo (داوطلب بین المللی برای توسعه) کار کرده است.
او فعالیت های مختلفی را در بخش میانجی گری فرهنگی انجام می دهد و به موضوعاتی مانند مهاجرت و بین فرهنگی می پردازد.
در سال 2001 او نوشت: "I sogni delle extrasignore e le loro padrone" [رویاهای خانواده ها و معشوقه هایشان] منتشر شده در کتاب La Serva Serve: le nuove forzate del lavoro domestico [خدمت زن خدمت می کند: بردگان جدید کار خانگی. ] توسط کریستینا مورینی، Derive/Approdi.
در دسامبر 2002 به دلیل فعالیت هایش در زمینه میانجیگری بین فرهنگی، از سوی شهرداری پاویا، جایزه سن سیرو مفتخر شد.
در سال 2015 او کارگاه نویسندگی را در جشنواره تفکر رهبری کرد آیا تفکر دیگر ضروری است؟ (Festival del Pensare Pensare serve ancora؟)، که از آن نشریه Fil Rouge، Festival del Pensare edition، Cecina منتشر شد.
در سال 2016 از سوی مرکز استرالیایی مطالعات ایتالیایی (ACIS) برای برگزاری یک سری کنفرانس دعوت شد: او به همین مناسبت به عنوان HRA بازدید کننده - همکار افتخاری پژوهشی انتخاب شد.
او برای مجلات مختلف نوشته است، از جمله: Nuovi Argomenti, N.27, 2004; Psiche, N.1, 2008, Incontri, Rivista Europea di Studi Italiani, Vol. 32، N. 2، 2017.
او با ژورنال آفریقا و مدیترانه همکاری می کند که در آن «Nabad iyo Caano» را منتشر کرده است. Pace e Latte، N.81، 2/14، «Cambio d'abito»، N..86، 1/17 و «Un felice goffo volo dallo Yaya Centre»، N.92-93، 12/20. او نمایش La Quarta Via (2004) را ساخته است که مستندی به همین نام بر اساس آن ساخته شده است. https://www.openddb.it/film/la-quarta-via/
در سال 2010 او Fra-intendimenti (Nottetempo) و در سال 2019 Dalmar را منتشر کرد. La disfavola degli elefanti (Unicopli).

---