آیا هم خوابیدن چیز خوبی است؟ (تخت خانواده) 

مرکز لوسی دانیلز تختخواب خانوادگی را توصیه نمی کند زیرا ما اعتقاد نداریم که این ترتیب نیازهای رشد کودکان خردسال را پشتیبانی می کند. تغییر نیازهای آسایش: بسیاری از والدین به یک بستر خانوادگی کشیده می شوند زیرا می دانند که حضور جسمی آنها در طول شب به فرزندانشان کمک می کند تا احساس نزدیکی و آسایش کنند. با این حال ، ما معتقدیم که نیازهای کودکان به صمیمیت و راحتی تغییر می کند. در دوران نوزادی ، والدین تقریباً به طور انحصاری از صمیمیت و راحتی برخوردار می شوند: لمس ، بو و صداها. ما این روش تأمین عشق را "رابطه آرامش بخش اصلی" می نامیم. یک تغییر با پایان سال اول زندگی آغاز می شود. در آن مرحله ، کلمات و حرکات صورت و بدن وسیله مهمی برای تعامل عاطفی کودک و والدین است. ما این را یک "رابطه دلگرم کننده مبتنی بر کلامی" می نامیم. تغییر از یک هسته به یک رابطه دلگرم کننده مبتنی بر کلامی به مرور زمان اتفاق می افتد. این انتقال مهم است زیرا کودکان را قادر می سازد سطح عمیق ایمنی و امنیتی را که در اصل توسط روابط آرامش بخش اصلی تأمین شده است ، در خود حمل کنند. اگر به منظور احساس امنیت ، فرزندان همچنان به حضور والدین خود نیاز داشته باشند ، ممکن است هنگام خود احساس بیش از حد وابستگی و ناامنی کنند.

بنابراین ، مربیان مرکز لوسی دانیلز و پزشکان بهداشت روان بر اهمیت دستیابی به دست آوردن بچه ها - کودکانی که روابط آرامش بخش اصلی را که ابتدا بین خود و والدینشان وجود دارد ، تأکید می کنند و آن را در درون خود ایجاد می کنند. ما فرایندی را که توسط آن این تغییر رخ می دهد "داخلی سازی" می نامیم. کودکان بزرگتر هنگامی که درونی شدن روابط آرامش بخش اصلی رخ داده است ، به خودباوری پایدار می رسند. آغوش و بوسه های والدین به جای اینکه برای احساس امنیت لازم باشد ، برای آنچه کودک در آن احساس می کند ، تقویت کننده اندکی هستند. پرورش توانایی تحمل جدایی: توانایی فرزندان در تسلط جدایی به درونی موفقیت آمیز آنها در آسایش والدین بستگی دارد. این مهارت شامل توانایی رفتاری در تنهایی جسمی و همچنین یک توانایی درونی برای احساس راحتی ، اطمینان و کاملاً حیاتی در هنگام تنهایی از نظر جسمی است. برخی از کودکان به دلیل اینکه توانایی درونی بودن برای تنهایی ندارند ، قادر به تنهایی از نظر جسمی نیستند. دیگران می توانند جدایی رفتاری را مدیریت کنند اما با احساسات دردناک و کاهش نشاط روبرو می شوند. کودکان با جدایی عمده زندگی روزمره معمولی هنگام خواب مقابله می کنند. زمان خواب این امکان را برای فرزندان فراهم می کند که از طریق پیشرفت در مسیر درونی شدن پدر و مادر آرامش بخش ، احساس دردناک بودن یگانه بودن را به دست آورند. کودکان به دلیل تقویت آداب و رسوم در خواب ، چک های مسافرتی ، اطمینان خاطر و راحتیهای مشابه مشابه ، در تقویت منابع خود چوپان هستند. اساس یکی از نگرانی های ما در مورد تختخواب خانوادگی این است که چنین تمهیداتی باعث می شود فرزندان بیش از حد به دلیل احساس اصلی امنیت در جهان ، وابسته به روابط اصلی آسایش باشند. خیلی بهتر است اگر این احساس ایمنی در درون خود کودکان باشد و در آنجا بماند. پذیرش روابط والدین: نگرانی دوم درباره تختخواب خانواده داریم. این مهم است که کودکان واقعیت را درک کنند و بپذیرند که والدینشان علاوه بر فرزندپروری متقابل خود ، رابطه ای دارند که ابعاد دیگری نیز دارد. کودکان تا سن 3 سالگی معتقدند که والدین فقط به یک دلیل وجود دارند: به والدین آنها. این یک جوانمردی سالم ، اجتناب ناپذیر از خود در دوران کودکی است. در حدود سن 3 سالگی ، کودکان این توانایی را می یابند که والدینشان علایق دیگری دارند. به عنوان مثال ، یک کودک 2 ساله می تواند درک کند که مادرش به سر کار می رود ، اما نه این که ممکن است بخشی از آن کار کند زیرا از داشتن مولد یا خلاق بودن لذت می برد. کودک فقط می فهمید که برای پول درآوردن و مراقبت از او به سر کار می رود. یکی از مهمترین تحقق عاطفی کودکان 3 ساله این است که پدر و مادرشان نیز زن و شوهر هستند به این معنا که به عنوان مامان و بابا رابطه ای فراتر از رابطه خود دارند. کودکان بطور کلی ، حتی بدون نیاز به آموزش ، درک می کنند که این رابطه ویژه شامل یک رابطه جسمی است. وقتی والدین اتاق خواب شخصی خود را دارند ، کودکان معمولاً می فهمند که نوعی رابطه یا فعالیت ویژه در آنجا رخ می دهد ، اگرچه لزوماً جزئیات آن را درک نمی کنند. بسیار مهم است که کودکان در سالهای اولیه کودکی این رابطه والدین را بشناسند ، بپذیرند و برای آنها ارزش قائل باشند تا بتوانند از چنین درک درستی از روابط زناشویی به عنوان الگویی برای مسیر زندگی خود استفاده کنند. با این حال ، کودکان تمایل دارند در برابر پذیرش رابطه مستقل والدین خود مقاومت کنند. کودکان می خواهند یک و تنها باشند. در حالت ایده آل ، کودکان احساس می کنند که مرکز زندگی والدینشان هستند ، اما والدین آنها دارای مراکز بسیار مهم دیگری از جمله همسر یا شریک زندگی خود هستند. کودکانی که روابط والدین خود را نمی پذیرند ممکن است بیش از حد خودمحور باقی بمانند و کمتر درک کنند که افراد انگیزه ها و نیازهایی دارند که به آنها نگران نمی شود. آنها کمتر قادر به ترسیم مسیر خود به سمت زندگی سالم ، بالغ و متعادل هستند. متأسفانه ، استفاده از تختخواب والدین از تمایلات درون کودک حمایت می کند تا اعتقاد داشته باشند که والدین فقط برای آنها وجود دارد. تخت های جداگانه کودک را مجبور می کند با یک حقیقت سخت روبرو شود ، تا از احساس بودن در مرکز جهان چشم پوشی کند. دردی که در پذیرش این امر وجود دارد ، در واقع یکی از دلایلی است که برخی از کودکان در برابر خواب تنها مقاومت می کنند. موردی برای استفاده از تختخواب خانوادگی وجود دارد. با این وجود ، وقتی همه عوامل در نظر گرفته می شود ، ما معتقد نیستیم که این یک مورد کافی یا به نفع تمام علاقه کودک باشد. امیدواریم درک موقعیت از دیدگاه نیازهای رشد فرزندشان به والدین در انتخاب آنها کمک کند. برای خواندن کتابهای عالی با کودک نوپا یا پیش دبستانی خود در موضوع "احساس قدرت به خودم" ، باشگاه کتاب لوسی را بررسی کنید.

در ابتدا در وب سایت مرکز Lucy Daniel ارسال شده است.
نوشته شده توسط دون روزنبلیت.
http://www.lucydanielscenter.org/