عنوان سری: ذهن کودکان در خط آتش
عنوان مقاله: چطور جرات میکنی!
نویسنده: کریستین فرانککس

بحران آب و هوا در فرآیند رشد نوجوانان نفوذ می کند. به پرسش وجودی آنها هجوم می آورد و بر روابط بین نسلی آنها تأثیر می گذارد. در چند سال گذشته، ما شاهد بسیاری از اشکال فعالیت های زیست محیطی توسط نوجوانانی بودیم که درگیر نجات طبیعت بودند، که اکنون آن را به عنوان یک وضعیت اضطراری جهانی می پذیریم. نوجوانان نمی توانند غیر از این انجام دهند. آنها چاره ای ندارند فردا همان چیزی است که آنها مشتاقانه در آرزوی آن هستند. آینده به ایده آل ها و برنامه های آنها دامن می زند. در عین حال، آنها یک وضعیت اضطراری دیگر در محیط طبیعی داخلی خود دارند، یعنی بحران بلوغ فردی که آنها را به سمت یک فرآیند نوجوانی به سمت بزرگسالی سوق می دهد.

این همسویی ذهن نوجوانان را در خط آتش می آورد! آنها بیش از همه تحت تأثیر قرار می گیرند زیرا در دوران نوجوانی درک دقیقی از وضعیت جهانی دارند که در آن فرافکنی می شوند. فروید، 1930، در تمدن و نارضایتی های آن «یک نگرانی حاضر»، «یک ناراحتی»، «یک اضطراب اساسی» را درک کرد. مربوط به این واقعیت است که "انسانها اکنون می توانند هر انسان را تا آخرین نفر بکشند، اکنون که قادر به تسلط بر نیروهای طبیعت هستند." نود و دو سال بعد، این مشاهدات نمی‌توانست وضعیت اجتماعی معاصر را دقیق‌تر توصیف کند.

نوجوانی دورانی منحصربه‌فرد در زندگی است که درک جهان و آزمایش ظرفیت‌های آن دست به دست هم می‌دهند. اینکه بتوانند احساس امنیت داشته باشند و در نهایت با پاسخ هایی که اجدادشان پیشنهاد می کنند شناسایی شوند، برای عبور ایمن از این دوره مهم بسیار مهم است. 

دگرگونی بیولوژیکی ناگهانی بلوغ، جوانان را به سمت تحول روانی اجتماعی شخصی سوق می دهد، بحرانی از بی نظمی ذهنی که چشم اندازی کاملاً جدید را می گشاید. این یک فرآیند درون روانی است که به تدریج از یک تصویر نوزادی و ایده آل از جهان چشم پوشی می کند و گام به گام یک تصویر واقعی از خود می سازد. این به نوجوانان اجازه می دهد تا به جوانان توانمندی تبدیل شوند که می توانند گذشته و آینده را گرد هم بیاورند و جایگاهی را در جامعه به دست آورند. نوجوانی زمانی "در بین" است (Gutton, P., Le pubertaire, 2013) حفاظت از دوران کودکی و مسئولیت های بزرگسالی. همچنین زمان افزایش حساسیت نسبت به آنچه در دنیای بیرون اتفاق می‌افتد است، زیرا نه تنها نوجوانان رشد کرده‌اند تا بتوانند حقایق زندگی را درک کنند، بلکه به موضوعات اجتماعی ضروری برای زندگی بزرگسالی آینده خود نیز علاقه‌مند هستند. امروزه ذهن نوجوانان بین ضرورت کنار آمدن با قدرت مطلق کودکانه خود از یک سو و ضرورت نجات کره زمین از سوی دیگر گرفتار شده است. خطر گرفتار شدن در یک بن بست وجودی به دلیل عوامل متعدد متضاد وجود دارد: به عهده گرفتن نقش "نجات سیاره" ممکن است برای آنها چالشی باشد تا انگیزه های لیبیدینی و خود محافظه کارانه خود را در مواجهه با محیطی متعادل کنند. بحرانی که تمام بشریت را تحت تاثیر قرار می دهد. این امر همچنین باعث می‌شود که دوگانگی آنها نسبت به نسل‌های پیشین، که در انکار و منفعل ماندن نسبت به تغییرات آب و هوایی شتاب‌زده مقصر شناخته می‌شوند، بسیار پیچیده باشد. 

نیاز به حمایت در واقعیت توسط یک شیء بیرونی برای تغذیه روابط ابژه درونی یکی از ابعاد ضروری نوجوانی است تا بتوان شناسایی هایی را که اساس دنیای درونی هستند، انجام داد. با توجه به بحران آب و هوا، نوجوانان ممکن است با یک وضعیت پیچیده با افزایش خطر برای ساختار شکننده خود بزرگسال خود مواجه شوند. آنها نه تنها نسبت به آینده نامطمئن محیط زیست بدبین هستند، بلکه ممکن است به شدت مورد آزار و اذیت اشیاء اصلی خود قرار بگیرند که نتوانسته اند به اندازه کافی از آنها محافظت کنند. این وضعیت پس از آن بر توسعه عملکردهای نفسانی آنها تأثیر می گذارد. 

در نتیجه، مبارزه با نیروهای مخرب محیط بیرونی ممکن است با اشیاء درونی اولیه که هدف اولیه نوجوانی است، همپوشانی داشته باشد و مبارزه درون روانی و خیالی را بپوشاند. واقعیت علمی گرمایش جهانی و پیامدهای بالقوه آن برای بقای سیاره ممکن است نوجوانان را با ترس از فروپاشی در تماس قرار دهد، که به گفته وینیکات (1974)، به فاجعه ای اشاره دارد که قبلاً رخ داده است اما به صورت درون روانی حل نشده باقی مانده است. ممکن است بر واقعیت صمیمی سایه افکنده و به نوعی تعارض درونی دوسوگرایی را از نوجوان که برای بزرگ شدن و یا بهبودی از اضطراب های قدیمی ضروری است، ربوده است.

گرتا تونبرگ، نوجوان نمادین، رهبران جهان را با این جمله خطاب کرد: «چطور جرات می کنی!» و به فاجعه ای که او احساس می کرد نسل های قبلی ایجاد کرده اند و همچنین ناتوانی آنها در اقدام مشترک و محدود کردن آسیب ها اشاره کرد. این دنیا وارونه است، به جای اینکه نوجوانان به دلیل رفتار غیرمسئولانه توسط والدینشان مورد سرزنش قرار گیرند، اکنون جوانان به بزرگسالان یادآوری می کنند که باید انگیزه های کودکانه سیری ناپذیر شفاهی حریصانه خود را مهار کنند و با واقعیت ها روبرو شوند.

گرتا تونبرگ مانند آنتیگونه است که می خواهد نظمی را که توسط نسل قبلی نقض شده بود، بازگرداند. بحران اقلیمی افسانه ادیپی را به ذهن متبادر می کند که طبق آن والدین بیولوژیکی ادیپ سعی کردند پسر شیرخوار خود را به امید بیهوده رهایی از پیشگویی تهدیدآمیز روزی که توسط او به قتل می رسد، بکشند. آیا نسل پیشین فرزندان آینده خود را قربانی کردند تا به قول سالی واینتروب (ریشه های روانی بحران آب و هوا، 2021) "در حباب انکار و تفکر قادر مطلق جادویی برای بازآرایی واقعیت با استدلال های متقلبانه باقی بمانند"؟ 

بحران آب و هوا، روابط بین نسلی، جایگاه فرد و گروه، قرارداد اجتماعی بین مردم، ارزش استثمار و فداکاری، اهمیت همکاری و همبستگی را زیر سؤال می برد. خشم نوجوانان خشونتی را که نه تنها در کشف حقایق علمی گرمایش زمین و ناپدید شدن تعداد زیادی از گونه های جانوری، بلکه حتی بیشتر در درک ناتوانی والدین و پدربزرگ و مادربزرگشان در واکنش مناسب نشان می دهد، آشکار می کند.

علاوه بر گیر افتادن در تضادهای هویتی حل نشده، برای برخی از نوجوانان ممکن است این خطر نیز وجود داشته باشد که نجات سیاره ممکن است به هدف اصلی لیبیدوینی آنها در طول پنجره باریک نوجوانی تبدیل شود. سپس صحنه صمیمی بلوغ می تواند به یک تعهد در یک گروه غیرمتمایز از نوجوانان در سراسر جهان برای هدفی اصیل تر و آرمان گرایانه تبدیل شود و سپس با تمایلات جنسی خود دست و پنجه نرم کند. نوجوانان شکننده ممکن است در معرض خطر یافتن راهی آسان برای دگرگونی‌های درونی باشند که برایشان غیرقابل کنترل است. دشواری آنها در آماده شدن برای ارضای میل جنسی با یک شی جنسی مناسب ممکن است نادیده گرفته شود، زیرا آنها به جای درگیر شدن با انگیزه های خصوصی خود، در فعالیت های زیست محیطی متحد ("بچه های باحال در برابر یک سیاره داغ") داغ می شوند.

"چطور جرات کردی!" خطاب به بزرگسالان معنادارتر می شود اگر آسیب روحی وارده به نوجوانان را در عدم اجازه زندگی در یک فرآیند خلاق نوجوان در نظر بگیریم!